Gerszon Sirota

W początkach XX w. ojczyzną śpiewu synagogalnego stała się Polska, a kontynuatorami świetnych tradycji było kilku polskich kantorów. Na czoło wybijał się nadkantor Wielkiej Synagogi na Tłomackiem w Warszawie Gerszon Sirota (1877 – 1943). Nazywano go królem kantorów, żydowskim Caruso. Był to tenor dramatyczny, z ogromnym talentem improwizatorskim. Głos jego utrwalono na płytach. Podobną sławę miał drugi nadkantor Wielkiej Synagogi Mosze Kusewicki (1889 – 1965). Wywoływał ekstazę i zachwyt. Nagrywał płyty, zapraszano go na gościnne odprawianie nabożeństw i koncerty za granicą.
Gerszon Sirota urodził się w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej w Odessie. W 1896 roku zaczął śpiewać w Starej Synagodze w Wilnie. Sławę przyniosły mu liczne koncerty muzyki żydowskiej, szczególnie ten zorganizowany w 1903 roku przez wileńską gminę żydowską na część przebywającego z wizytą w mieście Theodora Herzla. W 1908 roku został głównym kantorem Wielkiej Synagogi w Warszawie.
W 1912 roku odbył tournée po Stanach Zjednoczonych. Występował również na deskach oper wielu europejskich miast z repertuarem religijnym, a także świeckim. W 1927 roku zrezygnował z funkcji kantora Wielkiej Synagogi i zajął się koncertowaniem poza granicami Polski. W 1939 roku powrócił do Warszawy, gdzie zastała go II wojna światowa. Od 1940 roku przebywał w getcie warszawskim, gdzie od 1941 roku w Wielkiej Synagodze dawał liczne koncerty muzyki religijnej.
Zginął spalony wraz z rodziną w bunkrze przy ulicy Wołyńskiej 6 podczas powstania w getcie. Jego żona zmarła naturalną śmiercią miesiąc wcześniej.

Give Ear To My Prayer, O Lord w wykonaniu Gerszona Siroty